#5 Bounty Beauties

Hallohallo!

Wow, de weken vliegen voorbij! Thailand, Filipijnen en Maleisie... Waar zijn we gebleven? Nu eindelijk de update van al onze laatste avonturen! Pak een bakkie leut, want het is een lap!:)

In onze 7 werkdagen wachttijd voor het visum voor India hebben we op Koh Chang een super gezellige tijd gehad. Na het koude China vonden we deze 'verplichte' strandvakantie helemaal niet zo erg. Rastasouds, strandfeestjes en de allerbeste Pad Thai die we ooit hebben gegeten van “onze” Mama Chang. Ook hebben we veel leuke mensen leren kennen. Op onze laatste dag in Bangkok begon Claire ineens keihard te gillen. Uit het niets hangt Loranne (vriendin uit Amsterdam) om haar nek! Hoe bestaat het? Heel gek, maar heel leuk! Veel tijd hadden we niet, want ons vliegtuig naar de Filipijnen wachtte op ons!

De oplettende lezer denkt natuurlijk: waar blijft Indonesië in jullie verhaal? Indonesië heeft nu regenseizoen en om te eilandhoppen moeten we toch minimaal met onze blote voeten op het strand cocktails kunnen drinken zonder moessonbui . In de Filipijnen was het topweer. Met pijn in ons hart (we wilden o.a. heel graag de chille vibe op Bali ervaren en hier leren surfen), maar met een mooi vooruitzicht streepten we Indonesië door en voegden we de Philippines toe aan onze Azië trip.

Er zijn plekken waarvan je nooit gedacht had er ooit te zullen komen. Zo ook de Filipijnen, en dan met name Manilla. Deze grimmige plek op aard ken je alleen van Locked up Abroad op National Geographic. Dat is het mooie van travellen, je hoort wat, je leest wat en je zit zo in het vliegtuig opweg naar een nieuw ongepland avontuur! Om half 3 's nachts liepen we de voormalige militaire basis Clark Airport uit en zetten we onze eerste stappen op Filipijnse bodem. In Angeles City (het hart van 't sextoerisme op de Filipijnen) hadden we het enige niet sleazy hotel gefixt, compleet met stortdouche en auping. Na een paar korte uurtjes slaap zijn we met piepende banden vertrokken. We hadden gehoopt Manilla te kunnen omzeilen, maar dat was niet mogelijk. We hadden namelijk van meerdere mensen gehoord: "Don't go to Manilla. Just don't go." Voordat onze nachtbus naar Banaue vertrok zaten we toch een paar uur 'stuck' in Manilla. Manilla is inderdaad vies, stinkend en je moet goed opletten in welke wijk je je begeeft. Zittend op het terras van een mall (de enige plek waar we ons ’s avonds laat een beetje safe voelden) maakten we kennis met Manilla. Straattuig dat te dicht bij de ingang mensen probeerde te ronselen voor hun tricycle, werd door de security “met beleid” met stokken weggeslagen. Wie had de macht? Het was een mooi schauwspel.

Filipino’s zijn fanatiek katholiek dus er zijn veel kerken en kerstmis is hier big party. Overal, maar dan ook overal hoor je mariah carey uit de speakers. Kerstbomen staan hier niet bij de haard maar op de beach en je kunt als je zin hebt een complete kerstmis bijwonen op het vliegveld. Eten blijft een uitdaging. Vooral op plekken waar weinig toeristen komen (dus eigenlijk overal) heb je keuze uit de 3 gerechten uit de culinaire filipijnse keuken : Rijst met kip in zoete saus, rijst met kip in...Ach, je kunt altijd nog bij de hele serie fastfood ketens terecht. Dat is tenminste wat de locals doen...

De nachtbus vanuit Manilla vertrok dezelfde avond nog naar Banaue. Banaue is de uitvalsbasis voor het bezoeken van de Unesco World Heritage rijstterassen in Batad. Batad ligt verlaten in een valley vol met grote rijstterrassen midden in de bergen. Deze rijstterrassen krijg je niet voor niks. Je moet er behoorlijk wat voor doen: wederom hiken! Je kunt er alleen maar komen met de tricycle en de benenwagen. Claire wilde altijd al graag een keer in een zijspan. Na onze tricycle ontmaagding (een motor met gammel aangelaste zijspan, hét vervoer in de Filipijnen) kwam deze droom uit. Na een klim van 3 uur bereikten we remote Batad. De rijstterrassen waren inmens groot en het was super cool om ze ook onder water te zien staan (dit staan ze niet altijd). Dat Batad afgelegen is bleek wel toen er een zieke oude vrouw op haar rug hangend aan een stok het dorp werd binnen gedragen. Het dorp is pas enkele jaren voor toeristen toegankelijk. De op kauwtabak kauwende mannen met rooddoorlopen ogen zagen er dan ook wat wereldvreemd uit. Na het zien van Indiaan-achtige inwoners met een mes en een gun vonden wij het dan ook iets té remote worden...:) Dus haakten we aan bij een van de weinige tourgroepjes en gingen met hun mee terug naar Banaue.

You havn't been to the philippines if you haven't take a jeepney. De trots van de driver. Jeepneys zijn omgebouwde oude leger jeeps die overgebleven zijn uit de Amerikaanse periode. Jeepneys zijn kleurrijk, uitgebouwd en volgestouwd. Ja, proppen dat kunnen de filipijnen wel. Is de touringcar vol? Geen probleem. Dan worden de plastic tuinstoelen ingezet in het gangpad. Tja, waarom ook niet? Er kan nog makkelijk 4 man bij voor de 9 uur durende nachtricht... haha meet the filipino's!

Destination El Nido! De volgende dag pakten we de nachtbus terug naar Manilla om vanuit daar 's middags door te vliegen naar Puerto Princessa, Palawan. Na een nieuwe busrit de volgende morgen van 6 uur naar El Nido zat onze monsterzit van in totaal 30 uur erop en zijn we op een van dé mooiste eilandengroep van de filipijnen beland: De Bacuit Archipel. Finally, we made it! De Bacuit archipel bestaat uit tientallen schitterende limestone eilanden met hagelwitte stranden. Sluit je ogen en stel je het mooiste eiland voor dat je kunt bedenken...That’s it: Bacuit...Paradise!
Slechts enkele eilandjes zijn bewoond of verkocht aan lucky basterds. In El Nido ontmoetten we Emile. Een tourguide/schipper die we uiteindelijk voor 2 dagen geboekt hebben om de archipelago te verkennen. In een woord 'onvergetelijk!'
Het is echt onbeschrijfelijk vet om op een originele Filipijnse Banka over de zee te varen en op je eigen gekozen private beach het anker uit te gooien voor lunch. Kip, white snapper en squid werden ter plekke op de BBQ gegooid, terwijl wij ondertussen nog even met een seaturtle aan het snorkelen waren.
Het diner hebben we hoofdzakelijk zelf verzorgd. Jawel, terwijl het langzaam donker werd, gooiden we onze hengel uit (~ 35 m. diep) voor some serious snappers. Wat een vangst! Rut had er meteen 1 schoon aan de haak. Een hele kleine, dat wel, maar wat was hij trots! Het arme visje heeft helaas vroegtijdig het loodje moeten leggen, aangezien Rut tijdens het “onthaken” iets te hardhandig in zijn lijfje kneep.
Hij smaakte goed overigens...

S’avonds zetten we voet aan wal op onze eigen private beach. We hingen onze natte kleren op aan een palmboom, maakten een kampvuur, dronken een fles rum leeg en zijn uiteindelijk de (binnen)tent ingedoken en in slaap gevallen onder de felle maan. Na een vroege ochtenduik zijn we flabbergasted terug gevaren naar El Nido. Living like Robinson Crusoe...Do I need to say more?!

De typhoon heeft ons de dagen erna een beetje in zijn greep gehouden. Gelukkig konden we achteraf opgelucht ademhalen. De typhoon was van koers veranderd, waardoor El Nido alleen last had van zware stormbuien. Ondanks de relaxte houding van de locals (ze zijn hier wel wat gewend), toch maar veilig binnengebleven.

Sommige dingen in Azië moet je een keer gedaan hebben anders ben je er niet écht geweest. Zoals met zoveel mogelijk personen op 1 motorbike rondrijden. Eindelijk kan Rutger dit afvinken van zijn 'must do's' (al zaten ze er 'maar' met 3p op). Door de stromende regen, gehesen in poncho dook Rutger met z'n sanka achterop het achterste puntje van een motorbike om te checken waar onze minivan terug naar Puerto Princessa bleef.

El Nido is een super goede uitvalsbasis om de eilandengroep bij Palawan te zien, maar na 23 u is het helemaal dood. We waren dan ook wel toe aan wat nightlife van Boracay! Ter land, ter zee en via de lucht zijn we naar bounty Boracay gegaan. White Sand beach is waar het allemaal gebeurt. Boracay heeft hier een unieke 'boulevard' lopen over het brede en 4km lange hagelwitte strand. Tussen de palmbomen door zitten chique hotels, restaurant en barretjes met terrassen op het strand. Nou kwamen wij hier niet om chique te gaan doen, dus wij streken neer op station 3. Dit is de backpackers hangout, ver verwijderd van de Koreanen en Chinezen die blijkbaar allemaal een bounty holiday hadden geboekt. In ons überchille huisje in Bora Bora Inn konden we na 2 maanden 3x p.dag uit eten te gaan (ja, ook dit gaat vervelen) eindelijk onze cooking skills weer eens inzetten. Op de wetmarket zochten we tussen alle verse vis 2 heerlijke snappers, een krop sla, ananas en last but not least een heerlijke Sauvignon uit! Feestmaal! De volgende dag hebben we in een 'cooking service' restaurant onze gekochtte krab en king prawns laten bereiden. Je gaat de markt op, geeft je ingrediënten aan de chef, je kiest een bereiding en je eten wordt voor je klaargemaakt. Cool concept!

In Boracay is een groot constrast tussen rijk en arm te zien. Pal voor de dikke resorts met hun all-you-can-eat menu's zitten, bedelen en slapen de donkere dunne Ati's (een stam uit de Fillipijnen) pal op het strand onder de palmbomen. Claire gaf ze een stuk pizza, maar ze wisten niet wat het was. "You can eat it", zei Claire, waarna ze voorzichtig begonnen te peuzelen.

Onze laatste dagen in de Filipijnen zaten er bijna op. Na de honeymoon bestemming Boracay wilden we nog wat meer van het ongerepte binnenland zien. Voordat we de boot richting Manilla zijn we nog een dag rondom Caticlan gaan touren. Te voet en met een tricycle zijn we door de jungle en langs de groene rijstvelden gegaan. Onze lieve tricycle driver was een trotse vader en hij wees naar zijn huis en hij vertelde over zijn leven.

Filipijnse schepen willen nog wel eens zinken. Je moet dan ook goed checken met welke maatschappij je 'in zee' gaat. 2Go travel heeft grote schepen en leek ons wel betrouwbaar. Eenmaal vertrokken richting Manilla kregen we wat twijfels, vooral toen Celine Dion's ‘My heart will go on” (daar is ze weer) op werd gezet. Gelukkig geen ijsrotsen te bekennen hier, dus we hebben heerlijk 8 uur lang gechilld op het achterdek. Kaarten, lezen, bier en dolfijnen spotten. 10 x chiller dan een bus!

De volgende morgen vanuit Manilla met de bus naar Clark. Wachttend op onze vlucht leerden we een 30 jarige tricycle driver kennen met welgeteld 6 kinderen. Hij kende wat magic card tricks en hij heeft Rutger dan ook wat skills geleerd. Claire gaf zijn kids een feesttoeter en ze waren helemaal blij. De rest van de aankomsthal wat minder I guess.

Vanuit de Filipijnen zijn we naar Sabah gevlogen voor 8 dagen expeditie Borneo. Meer over orangutans, neusapen, crocodiles, rubber laarzen en regen in ons volgende verslag!


///