#4 The village people

Liebe Leuten,

Daar zijn we dan – eindelijk - weer. Live vanuit onze heerlijke tussenstop: Thailand. We hebben inmiddels al weer ruim een week van het eilandleven genoten, maar hebben jullie nog niet eens over onze laatste tijd in China verteld. Shame on us! We hebben het duidelijk te druk met "vakantie" vieren hier in het fijne Thailand. Daarbij stammen de computers hier nog uit 1936 (zo ongeveer dan) dus de techniek werkt nou ook niet bepaald mee, haha. Hierbij een "kleine" impressie van onze avonturen van de afgelopen tijd:

Vanuit Chengdu (inderdaad, die smoggy stad waar we helaas iets te veel van onze kostbare tijd hebben doorgebracht) vlogen we laat in de avond naar Shangri-La in de provincie Yunnan, vlakbij de Tibetaanse grens. We kwamen direct in een compleet andere wereld terecht. Totaal niet te vergelijken met onze Westerse cultuur, ook niet met de andere delen van China die we daarvoor hebben bezocht. De tijd lijkt hier echt te hebben stilgestaan, er hangt een sereen en vredig sfeertje en de mensen hullen zich nog in de oorspronkelijke, Tibetaanse klederdracht. En dan bedoel ik gemeend, omdat ze niet beter weten, niet omdat dat het toerisme een boost geeft. Denk aan felle kleuren, coole borduursels, belletjes en gezellige hoedjes: wat een fashion icons!

Het voormalige Zhongdian heeft een ware cult-status bereikt, nadat het voornamelijk Tibetaanse dorpje officieel tot Shangri-La “hemel op aarde” werd omgedoopt. De ligging is schitterend: heel hoog in de bergen waar de lucht zo fris en scherp is dat ademen ineens een hele opgave is. We hadden stralend weer, dus konden even verderop de besneeuwde bergtoppen zien liggen. We verbleven in een Guesthouse, gerund door een vriendelijke Tibetaanse familie, dat prachtig was ingericht. Gouden lakens, kitsche lampjes...Gerard Joling zou een moord doen voor deze bedroom! Shangri Laaaaaa...

De meeste mensen krijgen last van hoogteziekte, maar gelukkig viel het bij ons enorm mee. Hoewel de trap naar de tempel beklimmen toch eigenlijk al te veel van het goeie was. Om de 10 stappen waren we volledig uitgeteld en stonden we als een half dooie vis naar zuurstof te happen. Eenmaal boven ben je de uitputtingstocht gauw vergeten, want de tempels zijn prachtig versierd en het uitzicht is onwaarschijnlijk mooi.

Het dorpje was klein, erg gastvrij en gemoedelijk. ‘s Avonds werd er door de inwoners gedanst op het marktplein. Een Tibetaanse volksdans in een grote kring, fantastisch om te zien! Uiteraard hebben wij ook een dansje gewaagd. Maar goed dat daar geen beeldmateriaal van is, want dat was natuurlijk niet om aan te zien. Houten Klaas en Lamme Tak meets Tibetaanse vuurdans, uhh nee!

De natuur en omgeving is schitterend, maar erg moeilijk op eigen houtje te doen. Dus deden we ons best een Engels-sprekende gids te vinden die ons een dagje zou kunnen meenemen. Na wat rondvragen hier en daar ontmoetten we Andy. Een Canadese dude die daar al zo’n zeven jaar woont en getrouwd is met een Tibetaanse vrouw. Andy hield wel van een beetje actie, dus vertrokken we de volgende ochtend met zijn stoere gouden Jeep de bergen in. De mountainbikes waren op het dak gesnoerd en de 3 Amerikanen die ook mee gingen, kregen een behaaglijk plekje in de laadbak. Na een heavy rit (lees: stuiterend over onverharde wegen en langs diepe afgronden) hesen ik en de 4 mannen ons op de mountainbikes en startten we met de afdaling. De Yangtze River, die door een diepe kloof stroomde, was het eindpunt waar we een paar uur later na een super gave tocht samen hebben geluncht.

Van het ene avontuur vielen we meteen in het andere, want wat ons direct na Shangri La te wachten stond was een trekking door Tiger Leaping Gorge. Om 07:00 zaten we in de bus, om diezelfde ochtend nog met de tocht te kunnen beginnen. Twee dagen lang liepen we door de meest prachtige natuur, vaak zonder uren ook maar iemand tegen te komen. Te cool. Trots waren we ook wel, toen we ‘s avonds net voor het donker aankwamen in een guesthouse hoog in de bergen waar we de nacht zouden doorbrengen. "We made it", niet te geloven! De temperaturen liepen op tot 25+ en we hebben die dag meer dan 8 uur aan een stuk bergen beklommen (in thermosuits!). Blijer kon ik echt niet zijn. Nou ben ik zelf van nature niet bepaald een bergbeklimmer, maar dit was zelfs voor de ervaren hiker - en Rut - een hell of a job. In 1 dag van -5 naar 25+ graden en van 2000 naar 2800+ meter. We hadden wel een biertje verdiend dacht ik zo. Ook hebben we gelijk vier gerechten besteld die door de dochters van de familie met liefde werden bereid. Yesss! Kers op de taart die avond was het zien van de melkweg op het dakterras van het guesthouse. Het ontelbaar aantal sterren was echt oogverblindend mooi. Er was daar natuurlijk geen lantaarnpaal te bekennen, maar toch was alles verlicht door de maan en de sterren: wauw! Over unieke ervaringen gesproken: de wc daar had geen muren, enkel een deur. Daar stond je dan: in je blote kont, duizenden meters hoog, met uitzicht op immense bergen. Toch geen kip die je kon zien...Tof!

Hoewel onze voeten duidelijk niet meer verder wilden, gingen we de volgende morgen weer vroeg op reep. De verdere tocht was in vergelijking met dag 1 "easy" en dus vetrokken we die middag met de bus gelijk naar Lijang. Een stadje zoals je je China voorsteld (watertje, bruggetje, loempia-kraampje, houten huisje, bonsai boompje) maar dan overgecommercialiseerd. Sinds UNESCO er haar stempel op heeft gedrukt, struikel je er zowat over de toeristen. Voornamelijk Chinese toeristen welteverstaan, compleet met pet, Lijang T-shirt en vlaggetje. Je kunt er heerlijk een paar uurtjes verdwalen, maar eigenlijk is het allemaal een beetje TE. Een kruising tussen Volendam en de Efteling, maar dan op z'n Chinees. Het dorpje Shuhe, waar we naartoe waren gefietst, was super leuk, dus daar hebben we de hele middag vertoeft.

Daarna moesten we haast maken, want we moesten op tijd "thuis" zijn voor het eten. We sliepen bij Mama Naxi en om 18.30 mochten we aanschuiven. Mama Naxi heeft een heel fijn guesthouse midden in de Old Town van Lijang. Ze heeft ontzettend goed voor ons gezorgd: een tafel vol eten iedere avond, een banaan als we 's ochtends de deur uitgingen. Ze was een pittige tante, heel aardig, maar niet voor papa Naxi. Die kreeg de wind van voren als hij weer eens vergat met de theepot rond te gaan. Ach, laat die ouwe man toch voor de buis hangen, dachten we dan. Maar Mama Naxi had dus duidelijk de broek aan.

Door naar Dali: lekker laidback en jawel, veel terrasjes. Zeldzaam in China, dus daar hebben we op en top van genoten. De fles rode wijn die ze in ons guesthouse verkochten was de eerste avond onze beste vriend. Heerlijk na al die flessen water en tsingtao bier. De omgeving van Dali bestaat uit mooie meren, waar we met de mountainbike een bezoekje aan hebben gebracht. Heel rustgevend, behalve dan dat je al slingerend de ene na de andere dode rat moet ontwijken...we fietsten dwars door kleine (vissers)dorpjes, afgewisseld met akkers waar volop groente en fruit werd verbouwd.

In Kunming kwam een einde aan ons bijzondere China avontuur. De vlucht naar Bangkok stond op de planning, de plek waar we nu na een dikke week Koh Chang weer zijn aanbeland. Het was absoluut geen straf om een tijdje op een paradijselijk eiland te zitten, terwijl ze in BKK een visum voor India voor ons aan het fixen waren. De laatste week China was een groot avontuur. Super veel gedaan en gezien, dus even bijkomen met een vers shakie op een wit strandje met wuivende palmbomen was dan ook echt ontzettend fijn. Morgen op naar de Filipijnen. So excited!

Genoeg geluld, hoe gaat het met jullie? We genieten van jullie berichtjes...

Tot snel lieverds!

Claire & Rutger