#3 Meet the countryside

Nihao!

Na de grote steden, Beijing, Xi'an en Chengdu gezien te hebben, konden we niet wachten de smog in te ruilen voor groene bergen en met stammen bewoonde kleine chinese dorpjes.

In China zijn de afstanden groot, heel groot. 10 uur in de bus of 16 uur in de trein is dan dus ook geen uitzondering. Als je veel wilt zien in korte tijd moet je goed plannen. Zeker als de bus soms maar 1x per dag gaat en hij ook snel uitverkocht is. Na het maken van een grove planning, bleek dat we (zoals te verwachten is) nog veel willen zien in korte tijd.

Onze laatste avond in Chengdu hebben we afgesloten met de sichuanese ‘hotpot’, een soort chinees kaasfonduen. Je kookt spiesjes met vlees, vis en groenten in een kom met spicy bouilon op je tafel. Pittig, maar heerlijk! Wij hielden het bij groenten, kip en beef, terwijl onze buren stokjes met baby haaien en hele hersenpannen in hun hotpot gooiden.

De volgende ochtend vertrokken we in de touringcar voor een busrit van 10uur met bestemming Jiuzhaigou. Met een dubbel gevoel stapten we de bus in (we hadden namelijk gehoord dat de busrit een hel was). Claire en ik waren de enige whities tussen de 50 chinezen. Binnen 5 minuten stond de chinese Celine Dion op volume 10, dus we keken elkaar aan en dachten waar zijn we aan begonnen! 10 uur lang chinese zoetsappige songs is een ware marteling... Gelukkig werd de cd maar 1x gedraaid en was het daarna rustig in de bus. Zodra we Chengdu waren uitgereden, begon het rotsachtige gebergte van zuidwest China. Dat dit gebied hard is getroffen door de aardbeving in 2008 is nog steeds duidelijk te zien. In dit gebied zijn toen 11 miljoen chinezen dakloos geraakt. Overal liggen afgebrokelde rotsen langs de weg en er wordt veel opnieuw gebouwd. Hoe verder we naar het noorden rijden, hoe meer kleur het landschap krijgt en hoe hoger we in de bergen komen. Na Songpan te hebben gepasseerd touren we door heel veel mooie en kleine dorpjes waar verschillende etnische minderheden wonen. Het is zoals ik me Nepal voorstel: uitgestrekt landschap met kleine dorpjes met veel wapperende kleurrijke tibetaanse vlaggetjes, omringd met bergen. Snel muziek in en heerlijk wegdromen bij het mooie uitzicht...

We hadden gehoord dat het in ons dorpje 's avonds feest was met
tibetaanse dans en muziek, dus we gingen er op af. In een klein tibetaans huisje werd er gedanst en gezongen rondom een vuur op het binnenplein. Toen we gespot werden, werden we juichend en lachend binnen gehaald en moesten we aanschuiven bij alle chinezen aan de lange tafels vol allerlei lokale specialiteiten. Opeens waren wij het middelpunt van de avond. We dronken yak thee en aten yak vlees (met teennagels en al) en we werden gekroond met een geel lint. Nu waren we officieel deel van de groep. Nadat de host heel vals boyzone-achtige nummers begon te zingen vonden wij het echt tijd worden om te gaan. Uiteraard moesten we achteraf wel even wat flappen trekken. Maar ach...

Oktober is de maand om het national park Jiuzhaigou te bezoeken dankzij de heldere lucht en de herfstkleuren. Het park is inderdaad schitterend. De lakes zijn azuurblauw, de lucht is helder en in de verte zie je besneeuwde bergtoppen. Dat oktober de beste maand is om dit park te bezichtigen werd snel duidelijk. Honderden bussen vol chinezen bivakkeren 2 dagen in of rondom het park om iedere m2 gezien te hebben. Het is china’s trots, dus dat moeten de chinezen natuurlijk gezien hebben. We moesten slalommen tussen de groepen chinezen met vlaggen, dezelfde vesten, petten en enorme telelenzen, maar we vonden het park schitterend. Chinezen blijven je verbazen. Iedere 10 seconden vertrekt er een bus in het park, maar toch gaan chinezen beukend de bus in. Met ellebogen en statieven blokkeren ze de ingang om zelf een stoel te bemachtigen. Als ze zitten moeten ze weer lachen. Chinezen vechten letterlijk voor hun plaats. Wat een grappig en irritant volkje tegelijk. Ondanks de drukte hebben we veel mooie foto's gemaakt. Het weer was voor het eerst echt heerlijk, dus eindelijk konden deze twee witte koppen een beetje bijtannen!

Donderdag vroeg in de ochtend pakten we de bus naar Songpan. Een oorspronkelijk en tof dorpje dat op 2800m hoogte ligt. Voor het eerst heb ik (Rutger) hier de openbare toilet gebruikt en wat ze zeggen is waar. De deuren zijn ze vergeten te plaatsen. Ik zag 2 chinese mannen gehurkt papiertjes vouwen en tevreden kijken naar het resultaat. Goedemorgen! Bij de bus stonden ook twee Nederlanders, wat hier een zeldzaamheid is, die we eerder in het park tegenkwamen. Zij wilden ook naar Songpan, maar helaas was de bus uitverkocht. Gelukkig was de busschauffeur niet zo moelijk en voor wat extra zakgeld zetten hij 2 chinezen wel in het midden van de bus. Songpan is een authentiek tibetaans dorpje waar veel verschillende etnische minderheden wonen. Het is Wild West meets Tibet. Mannen met cowboy-hoeden rijden op rokerige traktoren door de stad. Voor de ene toko wordt buiten op straat een schaap gevild, ergens anders hangt al het yakvlees te drogen en een paar zaken verder vullen een man en een vrouw de hele dag zakken met kolen. We vonden het te gek om dit allemaal te zien. Voor het eerst hangt er een goede balans tussen toerisme en authenticiteit. We hadden inmiddels honger gekregen en hadden wel trek in zo’n lokale yakburger. Hij smaakte naar wat taaie beef, maar hij was heerlijk. De volgende dag hebben we ons weer van onze sportieve kant laten zien. Een mooie, steile klim naar een tempel op een berg. Na het passeren van stieren, paarden en geiten stonden we naast de tempel met het schitterende uitzicht over Sonpan.

Vanaf Songpan zijn we terug getourd naar Chengdu voor onze vlucht richting Shangri-la a.k.a 'hemel op aarde'. Hierover meer in onze volgende post...!

Bedankt voor alle leuke reacties!

De groeten!!

Xx Rutger & Claire